Wanneer een volwassen patiënt niet herkent dat hij zorg nodig heeft, omdat hij zich niet bewust is van zijn probleem (anosognosie) en de entourage bepaalde storende of agressieve gedragingen ondergaat, ondervindt de familie moeilijkheden bij het innemen van standpunten die het verlichten van spanningen en het vinden van oplossingen voor ondraaglijke situaties. Deze spanningen kunnen leiden tot conflicten of het verbreken van banden die het isolement en het lijden van beide partijen kunnen vergroten.

De ervaring leert ons dat families vaak gelijk hebben als ze zich zorgen maken over de gezondheid van een patiënt met waanvoorstellingen en dat ze het recht hebben om zorg te zoeken op grond van de Wet ter bescherming van geesteszieken., bekend als de wet van 26 juni 1990 op de Observatie

De naasten aarzelen soms om dit te doen als ze zich bedreigd voelen, als ze bang zijn voor een gewelddadige reactie of een andere handeling van de kant van de patiënt (weglopen, zelfmoord, enz.) ziekenhuisopname, maar dat de situatie voor sommige leden van hun familie urgent en zorgwekkend wordt. In deze gevallen moeten de families geïnformeerd en begeleid worden om psycho-educatie te krijgen die hen in staat stelt om te gaan met negatieve emoties, om te leren grenzen te stellen, om effectiever met de patiënt te communiceren. Wanneer ze erin slagen om stappen te ondernemen met een aanklager of een vrederechter om een MEO aan te vragen, lukt dit niet altijd omdat de wetgeving voorziet in strikte en precieze criteria om deze aanpak te rechtvaardigen en de families soms weer terug bij af komen wanneer ze de aangezochte autoriteit een besluit neemt dat in strijd is met de wensen van de verzoeker. Het probleem verergert dan voor de nabestaanden, zelfs als de rechter ten onrechte afziet van een ziekenhuisopname die volgens de zorgverleners of volgens de verzoekers toch noodzakelijk is. Sommige rechters hebben een interpretatie van vrije wil die geen rekening houdt met de vooruitgang in de psychiatrie en de subtiliteiten die momenteel bekend zijn in de geestelijke gezondheidszorg met betrekking tot de mogelijkheden van open dialoog en thuiszorg. De vraag naar de interpretatie van het gevaar voor zichzelf of voor anderen kan ook variëren naargelang de gezichtspunten, evenals de weigering van zorg van de kant van de patiënt in die zin dat het niet ongebruikelijk is dat een patiënt zeggen dat hij behandeling voor een rechter accepteert, maar dat zijn gedrag het tegendeel bewijst.

Artikel 422 van het Wetboek van Strafrecht voorziet in een verplichting om hulp te verlenen aan een persoon in gevaar wanneer de families deze hulp niet alleen kunnen betalen, zij moeten daarom verzoeken. Soms is het de patiënt die in gevaar is, soms is het een andere persoon in de familie die misbruikt wordt door een onbehandelde patiënt in een staat van crisis. De familie is net zo goed onderworpen aan het Wetboek van Strafrecht als elke burger, daarom moeten ze deze hulp aanvragen op straffe van niet-hulp aan een persoon in gevaar die kan leiden tot therapeutische stopzetting.

Gezinnen hebben ook rechten: zoals het verkrijgen van plaatsen en tijdstippen van opvang, luisteren naar hun zorgen, al dan niet in aanwezigheid van de betrokken patiënt, om ondersteund te worden bij onderhandelde oplossingen en indien mogelijk met de steun van een netwerk rond de patiënt en zijn familie.

Bij Similes Brussels bestaat zo'n team van professionals en mantelzorgers met ruime ervaring op dit vlak. We zullen het hebben over collega-helpers als het gaat om mensen die situaties van psychische zorg hebben meegemaakt, dat ze er zo uit zijn gekomen dat ze kunnen getuigen en dat het nuttig is voor andere patiënten die gelijken zijn geworden. We zullen het hebben over verzorgers of ouderverzorgers wanneer een lid van de entourage of van het gezin een geleefde ervaring heeft met betrekking tot zijn eigen gezinssituatie, dat hij er zo uit is gekomen dat hij ervan kan getuigen en andere gezinnen die nog in een crisis verkeren van dienst kan zijn . Verschillende tools worden gebruikt door het FHS-projectteam

De praktijk van Open Dialoog is nuttig voor de patiënt en zijn entourage: het is een kwestie van luisteren naar de verschillende standpunten van elk, omdat dit het mogelijk maakt om consensus te vinden, onderhandelde oplossingen in plaats van dwang te gebruiken. Sommige ziekenhuisopnames kunnen worden vermeden of verkort wanneer er in overleg met de patiënt en zijn familie een oplossing kan worden gevonden, zoals therapeutische consultaties met professionals.

In Brussel is er onderhandelde zorg aan huis beschikbaar: Het werk van de mobiele crisisteams is om de persoon voor een bepaalde tijd te begeleiden, terwijl het werk van een familie ondersteuningsteam omdat de FHS op verschillende momenten van het proces en op de langere termijn mogelijk zal zijn om de familie te helpen de patiënt te ondersteunen en hulpvaardiger te worden. Deze begeleiding wordt volgehouden en is vooral mogelijk dankzij

familie psycho-educatie die in België wordt beoefend dankzij het internationale Profamille-netwerk (geïnitieerd bij Similes Wallonia). Het is interessant en belangrijk dat gezinnen hulp krijgen bij het omgaan met hun eigen angsten, zodat ze hun grenzen duidelijker kunnen stellen bij onaanvaardbaar gedrag. Gezinnen leren de eerste tekenen van een crisis te herkennen om op tijd te kunnen handelen, maar ook te weten met wie en hoe contact op te nemen op het moment van de crisis.

Familieverenigingen zoals Similes kunnen families uitleggen wat hun rechten en plichten zijn en kunnen solidariteit tussen hen ondersteunen, inclusief zorg voor hun patiënten door passende psychosociale ondersteuning te krijgen.